Deze dame noemen wij Fatou hospital. 

Henk en Antonella werden bij deze dame geroepen, omdat ze ernstig ziek was. De mensen daar dachten dat ze artsen waren omdat ze een witte huid hebben. 

Toen zij daar aankwamen bleek het al snel duidelijk: ze moest echt naar het ziekenhuis, bidden en de blaadjes uit de bomen hielpen niet meer. 

We hebben haar schreeuwend van de pijn naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gebracht maar daar konden ze helaas niets voor haar betekenen. Dus door naar het volgende ziekenhuis. Daar konden ze haar gelukkig wel helpen maar eerst moest er bloed gekocht worden. Helaas heeft Fatou een zeldzame bloedgroep, namelijk A negatief waardoor dat nog niet zo makkelijk was. 

Uiteindelijk hebben we het benodigde bloed in de farmacie gekocht en aan de arts gegeven, zodat hij kon opereren. De operatie was succesvol, maar na twee dagen, toen we gingen kijken hoe het met haar ging, vertelde de arts dat ze het niet ging redden als ze geen nieuw bloed binnenkreeg. Dit bloed was niet meer verkrijgbaar in de farmacie van het ziekenhuis.

We hebben toen het Rode Kruis in Nederland gebeld en die vertelden ons het Rode Kruis in Gambia te bezoeken. Toen we daar aankwamen hebben we enkele uren in een boek gezocht naar een persoon met de benodigde bloedgroep. Maar helaas, ook daar geen persoon met de juiste bloedgroep. 

Toen werden we geadviseerd om naar Bacau te gaan waar een Duits ziekenhuis is. Eindelijk daar aangekomen bleken ze gesloten te zijn. We zagen een militair lopen, we hebben advies gevraagd en hij verwees ons door naar Banjul. Ook vertelde hij daarbij dat je de bewaking en de mensen in de farmacie moest omkopen. Zo gezegd, zo gedaan. Met het laatste bevroren A negatief bloed zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar Fatou lag. Ze was erg blij, omdat ze het kon overleven. 

Drie dagen later moest Fatou toch weer opnieuw worden geopereerd en had ze weer bloed nodig. We zijn toen naar een militaire kazerne gereden en hebben diverse militairen omgekocht en zijn uiteindelijk bij de soldaat aangekomen die dezelfde bloedgroep heeft. Na een lange heen- en terugreis, bloed afgenomen te hebben en hem een maaltijd gegeven te hebben, zou Fatou eindelijk gered zijn. 

Alles achter de rug, eerste dag thuis. We gingen we bij Fatou thuis kijken hoe het ging maar net die dag was de Ramadan begonnen. We hebben haar permissie gegeven om te eten en te drinken, omdat ze het anders zeker niet had gered en dan zou al onze moeite tevergeefs zijn geweest. Nadat we medicijnen en een bed voor haar hadden gekocht, zijn we weer huiswaarts gereden. 

Tijdens de volgende vakantie vertelde ze dat Allah ons had gestuurd en dat we haar leven in de vakantie drie keer hebben gered.